"ΔΗΜΗΤΡΑ, ΤΟ ΡΟΔΟ" της Πέννυς Μηλιά

  "Περήφανες φωνές" Λογοτεχνικό Αφιέρωμα της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ με αφορμή το Pride (14/6/2025). 

 Το Pride γεννήθηκε από την αντίσταση — όταν, το 1969, μέλη της lgbtq κοινότητας, τρανς γυναίκες, μαύρες και λατίνες θηλυκότητες στάθηκαν απέναντι στην αστυνομική βία. Ύστερα από τα γεγονότα του Stonewall, ξεκίνησε ο παγκόσμιος αγώνας. Από τότε, η υπερηφάνεια δεν είναι μόνο γιορτή, είναι φωνή, μνήμη και διεκδίκηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σε αυτό το πνεύμα τα μέλη του δικτύου Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ μοιράζονται ιστορίες — αληθινές ή μυθοπλαστικές — που αγγίζουν ζητήματα ταυτότητας, σώματος, επιθυμίας, κοινότητας, αλληλεγγύης, ή ό,τι άλλο συνδέεται με την έννοια της περηφάνειας ως πράξη θηλυκότητας και αντίστασης. 

Επιμέλεια αφιερώματος,  Ελένη Γούλα 

«Μπορείς να με λες Δημήτρη ή Δήμητρα.

Δεν έχω πρόβλημα.

Το ρόδο, όπως και να το πεις, ρόδο παραμένει»*

 

(Μιλάει μια ανδρόγυνη, παράξενη μορφή που από τη μέση και κάτω θυμίζει κάτι σε γοργόνα ή κήτος. Η δεύτερη φωνή συμβολίζεται με (-).)

 

Είμαι ένα τέρας. Στέκομαι δίπλα στη θάλασσα και ελπίζω να με κρύψει. Κάποτε προσπαθούσα να κρυφτώ. Μου έβαζαν τα χάπια μου μέσα στο φαγητό γιατί ήμουν διαφορετική. Τώρα δεν με νοιάζει. Είμαι μια πέτρα. Ποιος να με δει; Είμαι ένας ξένος. Όλοι με κλωτσάνε πίσω στο νερό.

 

-Καλημέρα Δημητράκη.

 

Δεν είμαι ο Δημήτρης. Ήρθα με μια βάρκα.

 

-Ψέματα λέει δεν είναι πρόσφυγας.

 

Οι γονείς μου είναι πρόσφυγες.

 

-Ήταν. Πέθαναν Δημητράκη.

 

Και η μάνα μου;

 

-Και η μάνα σου.

 

Ε καλά. Εντάξει. Πήγε στον Χριστό. Τον αγαπάω τον Χριστό.

 

-Γιατί;

 

Δεν ξέρω. Έτσι, όλο τον κόσμο τον αγαπάω.

 

-Ψέματα. Δεν βοηθάς κανέναν. Τόσοι άνθρωποι φτάνουν εδώ και δεν τους δίνεις καν το χέρι σου.

 

Δεν μπορώ. Κοίτα τα χέρια μου. Είναι απαίσια. Σαν ένα κήτος. Ένα τέρας. Τα τέρατα δεν μπορούν να βοηθήσουν. Τα τέρατα είναι εκεί για να τρομάζουν τους άλλους. Να τους θυμίζουν τον φόβο.

 

-Αλήθεια λες. Όμως υπάρχει κάποιος που σ' αγαπάει, το ξέρεις;

 

Ναι, το ξέρω. Το νιώθω σε κάθε κύτταρό μου. Ο Χριστός. Αυτός με έφτιαξε έτσι. Αυτός ξέρει γιατί. Κι αυτός έχει την ευθύνη να με αγαπάει. Και η αγάπη του μου φτάνει. Φοράω το κόκκινο φόρεμά μου μόνο για αυτόν, χτενίζω τα μαλλιά μου μόνο για αυτόν. Είναι η μάνα μου, ο πατέρας μου και ο εραστής μου.

 

-Ψέματα. Έχεις εραστή. Άλλον.

 

Ναι, έχω. Αλλά σε αυτόν πάω γυμνός. Γυμνή. Ντυμένη μόνο την αμαρτία. Όπως η Μαγδαληνή.

 

-Αυτό είναι ύβρις. Δεν είσαι γυναίκα.

 

Ούτε εσύ! Εσύ τι είσαι, ξέρεις; Ποια είσαι; Ποιος είσαι; Με ρωτάς συνεχώς, με κατακρίνεις, με νουθετείς! Με αγαπάς;

 

-Τι;

 

Σε ρωτάω: με αγαπάς;

 

-Τι εννοείς;

 

Αν με αγαπάς. Όπως ένα ζώο έστω. Ένα μικρό άχρηστο ζωάκι που είναι εκεί μόνο για να σου τρώει το φαΐ , ένα γατάκι τυφλό και ανήμπορο. Όπως ένα τέρας. Με αγαπάς;

 

-Δεν καταλαβαίνω. Σε ανέχομαι. Δεν σε μισώ. Τι θες; Είμαι φτωχή. Είμαι αγράμματη.

 

Σε ευχαριστώ που με αφήνεις να υπάρχω.

 

-Με ειρωνεύεσαι.

 

Όχι μητέρα, όχι. Αλήθεια μου λείπεις.

 

*Αφιερωμένο στη μνήμη της Δήμητρας της Λέσβου και την ιστορία της, με όλο τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου. Γράφτηκε το 2019, αφού είδα την εκπληκτική συνέντευξη της στην Πάολα Ρεβενιώτη, με αφορμή μια (ακόμα) αναίτια επίθεση/εισβολή που έγινε μέσα στο σπίτι της.

 https://youtu.be/mSkhbkTYuIM?si=ztuGNXNmlgIhtJF7 

 Η Πέννυ Μηλιά είναι βραβευμένη ποιήτρια, συγγραφέας και performer. Κυκλοφορούν από την Κάπα Εκδοτική η δίγλωσση ποιητική συλλογή Μετά τη φωτιά και το θεατρικό έργο Ισπανικό Καλοκαίρι. Το θεατρικό της έργο Η Αντιγόνη, οι ξένοι και η φωτιά ανέβηκε σε αναλόγιο στο Λονδίνο και το βιντεοποίημα της Οι Δύο έχει προβληθεί σε διάφορα φεστιβάλ.