Πάω στον φούρνο, του λέω. Αραχτός στον καναπέ, με την τηλεόραση στη διαπασών, είχα την ελπίδα πως δε θα μ’ ακούσει. Γυρίζει, με κοιτάζει από πάνω ως κάτω. Εγκρίνει τα ρούχα μου. Δε θα προκαλέσουν σχόλια στη γειτονιά. Ως και τον λαιμό καλυμμένη, όπως πρέπει γι’ αυτόν. «Γρήγορα πίσω», ακούω τη σκληρή φωνή του, βλέπω την αγριεμένη φάτσα του. Ανοίγω την εξώπορτα, βγαίνω απ’ το σπίτι κόλαση. Κλειδώνω την πόρτα όσο πιο σιγά μπορώ. Να μην το καταλάβει. Πρέπει να βιαστώ. Το ασανσέρ είναι στο ισόγειο. Δεν έχω χρόνο... Τρέχω στις σκάλες, τις κατεβαίνω σαν άνεμος. Τέσσερις όροφοι με χωρίζουν απ’ την βαθιά ανάσα. Φτάνω στο ισόγειο, ούτε δυο λεπτά δεν περάσανε. Κατεβαίνω στο υπόγειο γρήγορα, αρπάζω το βαλιτσάκι μου –το είχα κρύψει το πρωί που αυτός έλειπε. Λίγα ρούχα, ελάχιστα χρήματα, ένα βραδινό εισιτήριο του ΚΤΕΛ, ένα σημάδι στο πρόσωπο, πόνος στα πλευρά, ένα μωρό στην κοιλιά, μια απόφαση.
Τα σκαλιά για το ισόγειο μού φαίνονται ατέλειωτα. Τώρα θα ήμουν ήδη στον φούρνο. Λιγοστός ο χρόνος μου. Η πόρτα της πολυκατοικίας ανοίγει σαν πύλη οξυγόνου. Δεν είναι κανείς τριγύρω –τα κρύα σαββατιάτικα μεσημέρια του Δεκέμβρη ερημώνει ο δρόμος. Θεόκλειστα παράθυρα, τραβηγμένες οι κουρτίνες, αυτιά που δεν ακούν, μάτια που δε βλέπουν, κρυφοκοιτάζουν μονάχα όταν σπάνε γυαλιά, όταν αυτός φωνάζει, όταν εγώ κλαίω... Και σιωπούν. Η σιωπή τους με ξεκουφαίνει.
Μια απόφαση, καλά στοιβαγμένη στο βαλιτσάκι μου. Στέκομαι στο πεζοδρόμιο. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά δεξιά, αριστερά, πιάνω την κοιλιά μου, τρέχω. Τώρα, με το ψωμί αγκαλιά, θα περίμενα τα ρέστα... Βιάσου, η φωνή μέσα μου με διατάζει. Τα πόδια μου σχεδόν δεν πατούν στη γη, περνώ τους δρόμους χωρίς να κοιτώ φανάρια, χωρίς να κοιτώ αν με κοιτούν, αν με αναγνωρίζουν.
Απομακρύνομαι κι άλλο απ’ τα γνώριμα, φτάνω σε μια στάση λεωφορείου στον κεντρικό. Μπαίνω στο πρώτο που σταματάει. Λαχανιασμένη ρωτάω τον οδηγό: «Για τα ΚΤΕΛ;» Με απάθεια στη φωνή μού δίνει οδηγίες, δύο ακόμη λεωφορεία, ένα μετρό, δεκαπέντε λεπτά περπάτημα... Κάθομαι στη γαλαρία, πίσω πίσω. Γρήγορα μπροστά, η φωνή μέσα μου φωνάζει. Τώρα θα έκοβα το ψωμί για να φάει αυτός.
Μετά από αιώνια αναμονή, μετά από αγωνία, μετά από δύο ακόμη λεωφορεία, ένα μετρό, δεκαπέντε λεπτά περπάτημα κι άπειρα χάδια στην κοιλιά, βγάζω απ’ το βαλιτσάκι το εισιτήριο της ζωής μου. Το βάζω στην τσέπη, πλησιάζω ένα απ’ τα ταμεία του σταθμού. Ρωτώ αν μπορώ να κάνω ένα τηλεφώνημα. Πληκτρολογώ τα νούμερα αργά, σταθερά, μην κάνω λάθος... Αυτός το σηκώνει αμέσως.
«ΕΜΠΡΟΣ;»
«Θ’ αργήσω λίγο...»
«ΜΑΡΙΑ! Το καλό που σου θέλω, έλα ΑΜΕΣΩΣ!»
«Δεν--»
«Άκουσες τι είπα; ΑΜΕΣΩΣ!»
«Άργησα».
«ΜΑΡ--»
Κλείνω το τηλέφωνο. Ευχαριστώ την ταμία. Βγάζω το εισιτήριο απ’ την τσέπη, το ξεδιπλώνω, το φιλώ. Ο εισπράκτορας μού δίνει το κομμένο εισιτήριο για έναν ολόκληρο πια εαυτό. Κάθομαι στις μπροστινές θέσεις, δίπλα στο παράθυρο. Νύχτωσε μια ήσυχη νύχτα, μ’ άστρα αυτόφωτα, μ’ ένα μωρό που μεγαλώνει στα σπλάχνα μου, που δε θα χαθεί κι αυτό από μια οργισμένη κλωτσιά, μ’ έναν πόνο που θα περάσει, θα περάσει, θα περάσει...
Η Στέλλα Κουρμούλη γεννήθηκε το 1976. Είναι διηγηματογράφος και θεατρική συγγραφέας. Σπούδασε Αγγλική λογοτεχνία, Mετάφραση και Εγκληματολογία. Τώρα, σπουδάζει Συμβουλευτική – Ψυχολογία. Έχει παρακολουθήσει συνέδρια και σεμινάρια μετάφρασης, διερμηνείας και ψυχολογίας. Έχει συνεργαστεί με εταιρείες υποτιτλισμού ως μεταφράστρια και επιμελήτρια. Την τελευταία εικοσαετία εργάζεται και ως Dj. Έχει ολοκληρώσει το εργαστήριο «Σύγχρονη δραματουργία: το Θέατρο στα Μούτρα και η περίπτωση της Sarah Kane» στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών Ελλάδος του Πανεπιστημίου Harvard (ΚΕΣ).
Το 2021, το θεατρικό έργο «Το Μπαούλο Της Μαρου-sos», που συνέγραψε με την Κατερίνα Γκουρογιάννη, ανέβηκε σε σκηνοθεσία του Στέφανου Καρυδάκη στο Ευριπίδειο Θέατρο Σαλαμίνας και απέσπασε τρία βραβεία, έναν έπαινο και πέντε υποψηφιότητες στους 4ους Πανελλήνιους Αγώνες Θεατρικών Εργαστηρίων που διοργάνωσε το Θεατρικό Εργαστήρι Σπερχειάδας – Μακρακώμης (Θ.Ε.Σ.Μα).
Μονόλογοί της έχουν ανέβει σε θεατρικές σκηνές. Διηγήματά της έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το μικρο-διήγημά της «Βασιλεία η Εφτάψυχη» απέσπασε το Α’ Βραβείο σε πανελλήνιο διαγωνισμό πεζογραφίας. Κείμενά της φιλοξενούνται σε συλλογικά έργα (εκδόσεις Nightread/Ars Nocturna, Συμπαντικές Διαδρομές, “τοβιβλίο”, Παράξενες Μέρες, Ενάλιος/Ωκεανός, Κέφαλος, Υπερρεαλιστική Ομάδα Θεσσαλονίκης/Γράφημα, Φίλντισι) και στις ιστοσελίδες “121 Words”, «τοβιβλίο.net», “Bonsaistories”, “Tales of the Mind”, “Friday Flash Fiction”, «Θράκα».
Είναι μέλος του Δικτύου Γυναικών Συγγραφέων κατά της Έμφυλης Βίας και των Γυναικοκτονιών «η Φωνή της».
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου