"Ο Συντελεστής Gini και η Καμπύλη Lorentz παντρεύονται", της Ελένης Καρρά

 

"Περήφανες φωνές" Λογοτεχνικό Αφιέρωμα της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ με αφορμή το Pride (14/6/2025). 

 Το Pride γεννήθηκε από την αντίσταση — όταν, το 1969, μέλη της lgbtq κοινότητας, τρανς γυναίκες, μαύρες και λατίνες θηλυκότητες στάθηκαν απέναντι στην αστυνομική βία. Ύστερα από τα γεγονότα του Stonewall, ξεκίνησε ο παγκόσμιος αγώνας. Από τότε, η υπερηφάνεια δεν είναι μόνο γιορτή, είναι φωνή, μνήμη και διεκδίκηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σε αυτό το πνεύμα τα μέλη του δικτύου Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ μοιράζονται ιστορίες — αληθινές ή μυθοπλαστικές — που αγγίζουν ζητήματα ταυτότητας, σώματος, επιθυμίας, κοινότητας, αλληλεγγύης, ή ό,τι άλλο συνδέεται με την έννοια της περηφάνειας ως πράξη θηλυκότητας και αντίστασης. 

Επιμέλεια αφιερώματος,  Ελένη Γούλα 

έργο της Benedetta Bonichi από το https://paintingeverywhere.blogspot.com/του Δημήτρη Βανέλλη

Μακριά πέρα από τη Χώρα της Ανισοκατανομής, πέρα από τις νότιες θάλασσες και τις χαμηλές οροσειρές, το ερωτευμένο ζευγάρι ανακάλυψε τη Χώρα της Ασυμμετρίας, που ήταν μια χώρα εν τω γίγνεσθαι. Εκεί, ο διαλεκτικός υλισμός απλωνόταν ανθισμένος στις αχανείς πεδιάδες, ενώ η ενδογενής οικονομική μεγέθυνση επέτρεπε στην πρωτεύουσα, τη Ρομέρ, να αναπτύσσεται πολιτιστικά και να εμπλουτίζεται με όλο και περισσότερα καλλιτεχνικά κέντρα και ναούς. Στην Ασυμμετρία, ο Συντελεστής Gini μπόρεσε να πραγματοποιήσει κάποια από τα παιδικά του όνειρα, όπως να γραφτεί στη μουσική ακαδημία και να γίνει βιολιστής, αλλά και να παντρευτεί μια γυναίκα ονειρική και εξίσου κοκκινομάλλα με τον ίδιο.

Τα πρωϊνά, της έκανε καντάδες με το βιολί του για να ξυπνήσει, κι εκείνη χαμογελούσε γλυκά και χάιδευε τη φουσκωμένη της κοιλιά.

Σε εννιά μήνες, γεννήθηκε το πρώτο τους παιδί κι ήταν αγόρι. Το βάφτισαν Υπόδειγμα IS και το μεγάλωσαν με αγάπη, παραμύθια και βιολονανουρίσματα.  Τρία χρόνια αργότερα γεννήθηκε το δεύτερο παιδί. Ήταν κορίτσι, τo είπαν Καμπύλη LM και πολύ αργότερα, διάβασαν Τζούντιθ Μπάτλερ περί έμφυλης ταυτότητας, κατάλαβαν ότι τα φύλα είναι κοινωνικές κατασκευές,  η οικογένεια γράφτηκε στη χορωδία της Ασυμμετρίας κι άρχισαν να ψέλνουν όλοι μαζί τις Κυριακές στο Ναό της Κάθετης Άθροισης.

Μεγαλώνοντας, και τα δυο παιδιά αμφισβήτησαν ακόμα και την ίδια τους τη γενέτειρα, έπαψαν να πιστεύουν στο Υπόδειγμα Paul Romer και ο IS άλλαξε όνομα, ζήτησε να τον φωνάζουν Νίκυ. Σαφώς του ταίριαζε καλύτερα, ειδικά απ΄ όταν είχε αρχίσει να φοράει δερμάτινες φούστες και μπότες ψηλοτάκουνες. Οι γονείς αγκάλιασαν τα νέα αυτά ενδιαφέροντα του παιδιού με αγάπη και στοργή, και τον προέτρεψαν να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει ελεύθερα, χωρίς διόλου να ανησυχεί για τις βραχυχρόνιες διακυμάνσεις ή τις όποιες κακοχωνεμένες εξωτερικότητες. Κι η Νίκυ, πιστή στη αρχή του δυισμού, της επικουρικότητας και της αλληλεγγύης, αποφάσισε να αναζητήσει την τύχη της μακριά από την προστατευμένη οικογενειακή εστία.  

Άλλωστε, στο μακρύ ταξίδι της μέσα στην Ενοποίηση πολύ γρήγορα γνώρισε την Αθανασία.

 

Ο χορός των τεσσάρων πυλώνων

Μετά το drag show, και ενώ ο κόσμος είχε γεμίσει ασφυκτικά την πίστα και χόρευε σε ρυθμούς Costa vs Enel, η Νίκυ πρώτη, μετά ο Αρμοστής και τελευταίος και κάπως λιγότερο αυθόρμητα ο Θανάσης έπεσαν στα τέσσερα, ανάμεσα στον κόσμο, και άρχισαν να χορεύουν έναν παράξενο χορό με φιγούρες που θύμιζαν κάπως εξωτικά τετράποδα κλονισμένα από τις δυνάμεις της ελεύθερης οικονομίας. Η αλήθεια είναι ότι από το πολύ ποτό, μια δεύτερη επιλογή θα ήταν να έχουν πέσει ανάσκελα, και να κάνουν τον χορό της ταξινόμησης των φόρων, αλλά η μουσική δεν παρακινούσε σε στρεβλωτικές φορολογήσεις. Οι υπόλοιποι θαμώνες δεν τους έδωσαν ιδιαίτερη σημασία, συνηθισμένοι καθώς ήταν σε πολύ πιο παράξενα θεάματα, κι έτσι το παρεάκι ξεσάλωσε λίγο στα χαμηλά, και μετά σούρθηκε στην έξοδο και παρέμεινε ημιλυπόθημο εκεί, μεταιχμιακά, να δροσίζεται από το ανοιξιάτικο αεράκι.

Ο Ύπατος Αρμοστής κλείνεται στο κουκούλι του

Έτρεχαν όλοι μαζί, συνοδεύοντας τον Ύπατο Αρμοστή που ξαφνικά, στην έξοδο του κλαμπ κι ενώ είχε αρχίσει να ξημερώνει, κάθισε κάτω, έπαψε να μιλάει και να κινείται, τον ταρακουνούσαν αλλά τίποτα, οπότε σταμάτησαν ένα ταξί, τον φόρτωσαν μέσα και τον πήγαν σ’ ένα νοσοκομείο που εφημέρευε. Μην ξεχνάμε ότι ως κοινωνικό κράτος μπορεί να νοηθεί ο μηχανισμός που παρεμβαίνει στη λειτουργία της κοινωνίας και της οικονομίας προκειμένου να αμβλύνει τις ανισότητες, αναδιανέμοντας το εθνικό εισόδημα σε όφελος των ασθενέστερων. Έτσι λοιπόν ο ασθενέστερος Αρμοστής ήταν κουλουριασμένος σαν την κάμπια, πάνω από το κολλητό μακό είχε φορέσει ένα μαύρο φούτερ με κατεβασμένη τη μαύρη κουκούλα – ζούσε; Πέθαινε; Μπα, μάλλον ζούσε, αφού ήταν φανερό ότι ανέπνεε. Η Νίκυ τον χάιδευε που και που στο μέτωπο, ανησυχούσε κι έσκαγε μέσα στη φούξια, ογκώδη γούνα της. Στο διάδρομο του νοσοκομείου, τον έβαλαν σ’ ένα καροτσάκι και τον πήγαν μέχρι τα επείγοντα –το καροτσάκι το έσπρωχνε ο Θανάσης, σοβαρός μέσα στο γαλάζιο του κοστούμι. Κάνε στην άκρη, χρυσή μου, δεν βλέπεις ότι έχουμε ασθενή. Και κλείσε σε παρακαλώ την κουρτίνα να μη βλέπω τον γέρο, καλέ πεθαίνει, κλείσε την κουρτίνα γιατί θα πάθω κρίση πανικού σου λέω – η Νίκυ είχε αρχίσει να πνίγεται, και βγήκε τρέχοντας στο διάδρομο. Η Φεντερίκα στεκόταν παραδίπλα, κι έβγαζε σέλφις μπροστά σε κάτι ορούς – μαζί με φίλες της από το σόου που είχαν έρθει μαζί, όλες αγαπούσαν τον Αρμοστή –στην παρατήρηση ότι απαγορεύονται τα κινητά και να τα κλείσουν, και να βγουν από την αίθουσα των εξετάσεων, απάντησαν επιθετικά: μας δίνεται τέτοια ευκαιρία να κάνουμε ένα σούπερ στόρι στο ίνστραγκραμ, και θα την αφήσουμε; Νο γουέη. Ο Ύπατος Αρμοστής- κάμπια δεν έλεγε να συνέλθει, τον ξάπλωσαν και του έβαλαν ορό. Κάθε σαββατοκύριακο προσπαθεί να πεθάνει, αλλά όχι στ’ αλήθεια, άλλωστε είμαστε κάτι σπασμένες κεραίες, είπε κάποιος απ’ την παρέα. Το κοκκινάδι από τα χείλη του είχε πασαλείψει την άσπρη μερσεριζέ μπλούζα. Μόνο μη σου ξεφύγει εκεί που προσπαθείς να πεθάνεις στα ψεύτικα, και πεθάνεις, κατά λάθος, στ’ αλήθεια, αντέτεινε η Νίκυ. Οι υπόλοιποι ισορροπούσαν χαμογελώντας πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες ή μπότες, γύρω από τον κουλουριασμένο Αρμοστή που ήθελε να γίνει πεταλούδα. Δηλαδή μήπως ζούμε το τέλος των ιδεολογιών, εντέλει;

Η Νίκυ κι ο Θανάσης κοιτάχτηκαν ντροπαλά. Υπάρχει άραγε σχέση και μετά τη σχέση; Κι επίσης: μήπως ο Φουκουγιάμα είναι λίγο μαλάκας; 

 Πρώτη δημοσίευση 

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Καμπύλες και έρωτες» (ανέκδοτο)

 

Η Ελένη Καρρά είναι δημοσιογράφος (μέλος της ΕΣΗΕΑ) και μεταφράστρια. Από το 1990 συνεργάζεται με εφημερίδες, περιοδικά, ιστότοπους πολιτισμού, εκδοτικούς οίκους και πολιτιστικούς φορείς. Ποιήματα και λογοτεχνικές της μεταφράσεις έχουν εκδοθεί και δημοσιευτεί σε έντυπα, ηλεκτρονικά περιοδικά και ανθολογίες.