"ΤΚ ΤΚ Λ ΤΚ ΙΙΙ", της Γεωργίας Βεληβασάκη

"Περήφανες φωνές"  Λογοτεχνικό Αφιέρωμα της ΦΩΝΗΣ ΤΗΣ με αφορμή το Pride (14/6/2025). 

 Το Pride γεννήθηκε από την αντίσταση — όταν, το 1969, μέλη της lgbtq κοινότητας, τρανς γυναίκες, μαύρες και λατίνες θηλυκότητες στάθηκαν απέναντι στην αστυνομική βία. Ύστερα από τα γεγονότα του Stonewall, ξεκίνησε ο παγκόσμιος αγώνας. Από τότε, η υπερηφάνεια δεν είναι μόνο γιορτή, είναι φωνή, μνήμη και διεκδίκηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Σε αυτό το πνεύμα τα μέλη του δικτύου Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ μοιράζονται ιστορίες — αληθινές ή μυθοπλαστικές — που αγγίζουν ζητήματα ταυτότητας, σώματος, επιθυμίας, κοινότητας, αλληλεγγύης, ή ό,τι άλλο συνδέεται με την έννοια της περηφάνειας ως πράξη θηλυκότητας και αντίστασης. 

Επιμέλεια αφιερώματος,  Ελένη Γούλα 

 

Για χρόνια ζούσα σε μια φυλακή. Το δωμάτιο είχε παράθυρα, ένα ψιλό φως έκοβε την ομίχλη στους τοίχους. Ήταν κι άλλοι εκεί, με τα κρεβάτια μας στη σειρά (σαν τρελάδικο ή στρατόπεδο). Για τον έξω κόσμο ακούγαμε πολλά σε ημερήσια διάταξη· κυνηγοί κεφαλών, φίδια, θηριομαχίες.

Χθες το απόγευμα, και πάντως πριν από το βραδινό συσσίτιο, ένα πουλί χτύπησε με το ράμφος του το τζάμι, τκ τκ λ τκ ιιι. Τότε ήταν που μου ήρθε η ιδέα να δραπετεύσω, να δραπετεύσουμε, όλοι μαζί. Κανείς ποτέ δεν είχε σκεφτεί κάτι τόσο αλλόκοτο. Καταστρώσαμε ένα σχέδιο. Όλα έγιναν μέσα στη νύχτα.

Κατά τα χαράματα, οι τελευταίοι μού έκαναν νόημα να βιαστώ. Καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού, κοιτούσα τα πόδια μου. Πριν προλάβω να κάνω ένα βήμα θα χύνονταν στο πάτωμα σαν εικόνα του Νταλί, δεν θα τα κατάφερνα, από στιγμή σε στιγμή θα με τσάκωναν, είχα αργήσει. Έπρεπε κάθε μου κίνηση (μα κάθε μου κίνηση) να δείχνει σαν κάτι φυσικό, αυτό ήταν το σχέδιο.

Σηκώθηκα. Πέρασα την πόρτα του δωματίου. Περπάτησα στον διάδρομο. Οι φύλακες είχαν αρχίσει να ξυπνούν, ένας με χαιρέτησε. Αν με έπιαναν θα έλεγα ότι απλά κάνω μια βόλτα, ότι δεν είχα την παραμικρή διάθεση να το σκάσω. Βγήκα στο προαύλιο. Αριστερά μια ακακία. Αν με έπιαναν θα έλεγα ότι ήθελα να δω από κοντά αυτή την ακακία (το κλειδί κρεμόταν στην εξώπορτα). Άκουσα πίσω μου βήματα. Δεν ήταν σπάνιο να συναντάς άγνωστους εδώ. Τους άφησα να με προσπεράσουν και προσφέρθηκα να τους ανοίξω. Είπα ότι ήμουν κι εγώ κάτι σαν φύλακας. Με ρώτησαν γιατί. Είπα ότι αν θέλουν ας ανοίξουν μόνοι τους, ότι το κλειδί ήταν απάνω στην κλειδαριά, το γνώριζα, δεν με ένοιαζε καθόλου, ήταν κάτι φυσικό.  

Πρώτη φορά πρόσεξα τα ρούχα που φορούσα. Μισά κίτρινα, μισά μπλε, με κόκκινα και μαύρα φτερά.  Δεν έμοιαζα με φυλακισμένη. Πιο πολύ με τρελή. Ή με γαρδέλι. (Με γαρδέλι, ναι). Καρφώθηκα στο κλειδί. Σκέφτηκα να το πάρω μαζί μήπως θελήσω να ξαναγυρίσω (αυτό κι αν ήταν τρελό), ή να κλειδώσω από την απέξω πλευρά και να το πετάξω (αλλά τότε θα ήξεραν όλοι ότι το είχα κάνει επίτηδες). Πλησίασα λίγο ακόμη. Άπλωσα το χέρι σαν κάτι φυσικό.  

Μπροστά ένας χωματόδρομος. Τριγύρω ασπάλαθοι. Δεξιά στο βάθος, η θάλασσα. Αν πήγαινα από τον χωματόδρομο θα με έβρισκαν τα ερπυστριοφόρα ή μπορεί να έτρωγα καμιά αδέσποτη από τους ακροβολισμένους πύθωνες ή να έπεφτα καταπάνω στον κυνηγό κεφαλών και να με έπνιγε με το αγκαθωτό του βλέμμα (άσε που θα ήταν πια ολοφάνερο ότι εξαρχής σκόπευα να δραπετεύσω). Αποφάσισα να κόψω μέσα από τους ασπαλάθους και να κατέβω διαγώνια προς τη θάλασσα. Ίσως μάλιστα να έκανα μια βουτιά. Αν με έπιαναν θα έλεγα ότι ήθελα να κάνω μια βουτιά. Ύστερα θα περπατούσα αργά προς τα πέρα. Αν με έπιαναν θα έλεγα ότι ξεχάστηκα, ότι δεν είχα καταλάβει τον ήλιο που έλιωνε ελεύθερα στον ορίζοντα, ούτε που πήγαινα ξεγύμνωτη στην ακροθαλασσιά, ότι δεν είχα πρόθεση να απομακρυνθώ, ότι όλα είχαν γίνει μόνα τους, σαν κάτι φυσικό.

 Στο τέλος θα αναγκαζόμουν να τους πω για το όνειρο με το πουλί τκ που χτυπούσε κάθε απόγευμα σαν τρελό τκ τκ λ τκ με το ράμφος του το τζάμι του δωματίου τκ τκ λ τκ ιιι.

 

Γαρδέλι [ή Καρδερίνα]: Ωδικό πτηνό της οικογένειας των Σπιθιζών. Τρέφεται με γαϊδουράγκαθα. Το αρσενικό δεν  εγκαταλείπει. Αυτή υποφέρει. Γεννά τέσσερα γαλαζοπράσινα αυγά και τα επωάζει για μισό φεγγάρι. Τα απογεύματα πετά στις κορυφές των δέντρων. Καθώς πέφτουν τα φύλλα αποδημεί. Δεν αφήνει πίσω της ίχνη. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 

Ο τίτλος «τκ τκ λ τκ ιιι» παραπέμπει στο Λόατκι (και αυτός ήταν ο στόχος μου). Το κείμενο αφορά μια απελευθερωτική εμπειρία και το αντιλαμβάνομαι σε σχέση με την ίδια την ύπαρξη, όπου (φυσικά) συμπεριλαμβάνεται και η σεξουαλική ταυτότητα. Τα παράξενα όντα που είμαστε απελευθερωμένα και φανερά στην ουσία της ύπαρξής τους.

Το κείμενο περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Γεωργία Βεληβασάκη, Αυτή, το Άτομο Μηδέν – τκ τκ λ τκ ιιι, εκδ. Σμίλη 2024

 

Η Γεωργία Βεληβασάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Ζει στην Αθήνα. Ασχολείται με τη μουσική και την τέχνη της performance ως ερμηνεύτρια και δημιουργός. Διδάσκει Performance Poetry και είναι Υποψήφια Διδακτόρισσα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Καλλιτεχνική διευθύντρια PerPoSF. Πρόσφατα έργα της: Αυτή, το Άτομο Μηδέν (Σμίλη, 2024), Performance Poetry–Action Λόγου ως Άξιον Λόγου (Γράφημα, 2022). www.velivasaki.gr