Κείμενο :
Μένουμε σε μια πόλη της Ελλάδας όπου ο ένας μένει πάνω στον άλλον.
Μας χωρίζουν τοίχοι από τσιγαρόχαρτα, ακούμε πότε μαγειρεύει και πότε
πλένει τα δόντια του ο από πάνω. Ξέρουμε τι ώρα δουλεύει, πότε
γκρινιάζει καθώς βλέπει τηλεόραση, μέχρι και το τι ώρα πετάει τα
σκουπίδια του "κρυφά" τον ακάλυπτο επειδή βαριέται να περπατήσει τις
σκάλες. Εκεί ακριβώς βασίζεται η ιστορία μας. Πώς ενώ οι άνθρωποι ζουν
τόσο κοντά μεταξύ τους είναι τόσο αποξενωμένοι; Πώς νιώθουμε μόνοι
ανάμεσα σε τόσους ορόφους με δεκάδες ανθρώπους; Που ξεκινά και που
τελειώνει πια το "δεν ανακατεύομαι";
Σε αυτό το αστικό περιβάλλον λοιπόν παρακολουθούμε 2 γυναίκες, την
μια 30 και την άλλη 60 ετών, να διαμένουν στην ίδια πολυκατοικία μαζί
με τους συζύγους τους. Πάνω και κάτω τα διαμερίσματά τους. Τις νύχτες
καμία από τις δυο δεν κοιμάται. Κακοποιούνται από το ίδιο τέρας, κι ας
έχει άλλο πρόσωπο, άλλη ηλικία και άλλο όνομα. Τα πρωινά τα περνάνε
πάντα μαζί, οι άντρες λείπουν. Πετυχαίνουμε τις δυο γυναίκες σε ένα
στάδιο της ζωής τους γεμάτο ματαιότητα. Έχουν περάσει χρόνια μόνες και
το να κρατάν η μια το χέρι της άλλης φαίνεται αρκετό, μέχρι που η βια
φτάνει σε ένα τέτοιο τραγικό στάδιο που φαίνεται να μην τους αφήνει
επιλογή.
Σημείωση :
πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως δίνουμε μια λύση στην
ταινία μας, πράγμα που δεν είναι η δουλειά μας και η επιθυμία μας. Αν
έχουμε μια επιθυμία αυτή είναι η συλλογικοποίηση των αγώνων μας. Κανένα
άτομο να μην στέκεται μόνο του απέναντι στην θηριωδία.
Βιογραφικό:
Η Ελένη Παπαστεργίου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό της Φλώρινας. Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές και πρόσφατα κυκλοφόρησε την πρώτη της ταινία μικρού μήκους, συνδυάζοντας ποίηση και κινηματογράφο, εκπληρώνοντας ένα όνειρο που είχε από παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου