ποιος θα το αρπάξει το παιδί πάνω απ’ τον τάφο
στον πατέρα μου
αντίκρυσε τον ήλιο και τυφλώθηκε
έχει εκπέσει
στο ένα
η μοναξιά έχει δέρμα
στο δύο
καμώνεται τη μυρωδιά ενός άλλου
στο τρία
η πράξη αφαιρεί παρά προσθέτει
χωρίς τόπο ξεκινάει ο κόσμος
δεν έχει τέσσερα - λίμνασε
όταν πεθαίνει ο πατέρας
το σώμα σου είναι σώμα του παραλίγο;
πέος παλλόμενο κάτω απ’ το σεντόνι ή αποκάλυψη;
είναι ο μπαμπάς νεκρός ή σκοτωμένος ο πατέρας;
η απάντηση είναι το όνομά μου
που πάει να πει
η πέτρινη χορδή δεν δίνει τόνο
το σώμα γίνεται ένα κομμάτι κρέας
όπου κι αν ανοίξω βρίσκω τον τάφο σου
είσαι ούτε κουφάρι ούτε ανάσα ούτε εδώ
λέω σ’ έχω φυτέψει κάτω απ’ τη γαρδένια
όσο εγώ βήμα το βήμα την πλησιάζω
θα συναντηθούμε την άνοιξη και θα αιωρούμαι
στο χαροποιό βένθος
-χαριτωμένο-
ποιος μιλάει;
εκείνος που ντύνεσαι
επιστρέφει τη βελονιά στο βλαστόδερμα
το βλέμμα
που σταυρώθηκε έξω απ’ τον κόσμο
πώς αλλιώς;
κοιτώντας τον σταυρό γίνεσαι ο σταυρός κι ανάποδα
(από την ανέκδοτη συλλογή Το Μουγκοστάθικο)
Μαρουσώ Αθανασίου
Η Μαρουσώ Αθανασίου είναι ποιήτρια, μέλος του δικτύου συγγραφέων "Η Φωνή της"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου