Μάθημα Ιστορίας – Σίσσυ Δουτσίου
Και εσύ το ίδιο θα έκανες
και άρχισε να συλλέγει πέτρες
ένα σήμα κινδύνου πλάγιασε στο πρόσωπό του
Βοήθεια, τα παιδιά πεθαίνουν
Ήταν το φαΐ του
η άσφαλτος, οι λέξεις, το θάρρος
μαζεύοντας σκουπιδοτενεκέδες
να οχυρώσει την πόλη του.
Προστάτευε το μοναδικό άγαλμα που είχε δει
και τους συντρόφους
Φύλαγε την μνήμη του εβδομήντα τέσσερα,
των δεκεμβριανών και της πρωτομαγιάς
μέσα σε ένα γυάλινο μπουκάλι
Δεν μπορείς να γίνεις φίλος μου.
Οι μέλισσες μέσα στα επόμενα 20 χρόνια
θα αντεπιτίθενται στους θυρωρούς και τους συνοριοφύλακες
Αποσύρθηκε μετά από 2 χρόνια
και συνεχώς σκεπτόταν:
Πού βρίσκονται τα αποδεικτικά στοιχεία;
Το άγαλμα ξεψύχησε στα χέρια ανήλικων αγοριών
Θνητότητα και αθανασία
Η ιστορία κερδίζεται
Το μέλλον γεννιέται
κάθε μέρα
μέχρι το θάνατο.
Δεν τον θυμότανε κανένας
για κάποιον αγώνα που κέρδισε
αλλά για εκείνη τη μάχη που δεν έχασε ποτέ
στην πλατεία των τριών Ερώτων.
Λίγη εγκράτεια
θα ήτανε απροσδόκητη
Κανένας δεν είχε νέα του
Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να μη ξεχαστεί;
Άλλους τους τρομάζει το μέλλον
άλλοι φοβούνται το ξημέρωμα
Του άρεσε το χώμα
το σπασμένο μάρμαρο
τα γεγονότα
Ο χαρακτήρας μίλησε μόνος του
Άγγιξε το ουρλιαχτό των διανοουμένων
όταν κατέρρευσε αναζητώντας μια λύση.
Έχτισε ένα τεράστιο βιβλιοπωλείο
και πουλούσε μαυροκόκκινες σημαίες
Μέσα στους πασσάλους είχε χαράξει με τα νύχια του τη φράση:
Το δίκιο θα εξεγερθεί
και θα εκδικηθεί για το χαμό των παιδιών, της γης και του αιθέρα.
Η ποιήτρια είπε: Υπέθεσα ότι αυτό θα γίνει αποδεκτό
Η Σίσσυ Δουτσίου είναι ηθοποιός και ποιήτρια, μέλος του δικτύου "η Φωνή της". Το τελευταίο της βιβλίο είναι Οι αδελφές του Κάιν από τις εκδόσεις Καστανιώτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου